Sygn. akt IC 2301/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR (del.) Hanna Płonka

Protokolant : Anna Ogrodnik

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2017r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą we W.

przeciwko E. K. i G. K.

o zapłatę

1. oddala powództwo;
2. zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej E. K. kwotę 14.634,39 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego G. K. kwotę 14.517,30 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

1. nakazuje uiścić stronie powodowej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwotę 50 zł tytułem zwrotu kosztów podróży świadka.

Sygn. akt IC 2301/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wystąpiła z powództwem przeciwko G. K. i E. K. o zapłatę, wnosząc o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 403.727,53 zł tytułem kapitału, kwoty 13.514,76 zł tytułem odsetek karnych oraz kwoty 8.995,74 zł tytułem kosztów windykacyjnych.

W uzasadnieniu podała, że w dniu 14 września 2006 r. pomiędzy stronami została zawarta umowa kredytu nr (...). Pozwani zobowiązali się spłacać kredyt w miesięcznych ratach. Do dnia dzisiejszego należność wynikająca z przedmiotowej umowy nie została w całości spłacona. W związku z rażącym naruszeniem przez pozwanych warunków umowy, tj. brakiem spłat, strona powodowa wypowiedziała umowę. Po upływie okresu wypowiedzenia w dniu 6 października 2015 r., całe zobowiązanie zostało postawione w stan natychmiastowej wymagalności. Pomimo upływu wyznaczonego terminu spłaty zobowiązania, pozwani nie zwrócili całości zobowiązania. Strona powodowa w okresie poprzedzającym wytoczenie powództwa, wielokrotnie podejmowała próby zmierzające do polubownego rozwiązania sporu. Pozwani do dnia dzisiejszego nie uregulowali całości zobowiązania. W związku z wymagalnością całego roszczenia i niemożnością wyegzekwowania należności, strona powodowa skierowała sprawę na drogę postepowania sądowego.

W dniu 30 września 2016 r. przez tut. Sąd został wydany nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, na podstawie którego nakazano pozwanym G. K. i E. K. zapłacić solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 403.727,53 zł wraz z odsetkami umownymi liczonymi od dnia 6 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości 6,62 % w stosunku rocznym ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, kwotę 13.514,76 zł tytułem odsetek karnych naliczonych za opóźnienia w spłacie rat do dnia 5 kwietnia 2016 r. wraz z dalszymi ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 8.995,74 zł tytułem kosztów monitów, upomnień i kosztów ubezpieczenia nieruchomości oraz kwotę 250 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pismem procesowym z dnia 4 maja 2017 r. strona powodowa, w związku z częściową spłatą zadłużenia przez pozwanych w kwocie 2.000 zł, ograniczyła powództwo w zakresie należności głównej o kwotę 2.000 zł, wnosząc o zasądzenie kwoty 385.727,53 zł. Podtrzymała natomiast żądanie w zakresie odsetek umownych. Należność główna określiła na kwotę 408.238,03 zł.

Pozwani G. K. i E. K. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnieśli o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podali, że w dniu 14 września 2006 r. zawarli umowę kredytu hipotecznego nominowanego do franka szwajcarskiego ze zmiennym oprocentowaniem na kwotę 328.863,57 zł. Pozwani kwestionują wyliczenie wymagalnej kwoty kapitału i odsetek karnych. Kredyt był udzielony w złotówkach i powinien być traktowany jak kredyt złotówkowy. Ponadto sposób wyliczenia wierzytelności przedstawiony w wypowiedzeniu umowy z dnia 18.08.2015 r. jest nieprecyzyjny. Kwota kapitału i odsetek jest podana w (...). Na dzień sporządzenia pozwu kwota kapitału wynosi 403.727,53 zł, natomiast kwota udzielonego kredytu w dniu 14.09.2006 r. wynosiła 328.863,57 zł. Pozwani informowali, że do dnia wypowiedzenia wpłacił kwotę 187.021,64 zł. Wynika z tego, że kwota kapitału wyliczona przez stronę powodową znacznie przewyższa kwotę udzielonego kredytu, pomimo wpłaconej kwoty 187.021,64 zł i dalszych wpłat dokonywanych po wypowiedzeniu umowy, czyli po dniu 6 października 2015 r. Do dnia 20 października 2016 r. pozwani zapłacili łącznie 207.821,65 zł. Pozwani nie powinni po 10 latach spłaty zobowiązania zwracać kwoty większej od kwoty zaciągniętego kredytu. W dniu zawarcia umowy kurs franka szwajcarskiego wynosił (...), a w dniu postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wymagalności 6 października 2015 r. wynosił 3,8873 zł. Pozwani przyznali, że mieli problemy ze spłatą zobowiązania ale nie było to spowodowane ich złą wolą, lecz tym, że kurs franka szwajcarskiego po upływie dwóch lat rósł lawinowo w górę, a tym samym coraz większa była kwota wymagalnej raty. Rata, która wynosiła 1.400 zł wzrosła do kwoty 2.300 zł. Sytuacja ta spowodowała, że wystawili dom do sprzedaży. Chcieli w ten sposób uregulować całość zadłużenia z tytułu umowy. Mimo obniżenia ceny nie udaje się zbyć nieruchomości. Kwestionują także skuteczność wypowiedzenia umowy. W sierpniu 2015 r. pozwany G. K. otrzymał ostatecznie wezwanie do zapłaty. Nie był w stanie dokonać jednorazowo wpłaty tak wysokiej kwoty. Uzgodnił z windykatorem wpłatę 5.000 zł. Wpłata ta miała spowodować, że bank nie wypowie umowy o kredyt. Zgodnie z ustaleniami pozwany przelał kwotę 5.000 zł. W tym samym dniu awizowano korespondencję z wypowiedzeniem umowy. Korespondencja nie została przez pozwanego odebrana ponieważ w tym dniu wyjechał wraz z żoną na tygodniowy urlop. W W. (rejon pod który podlega R.) listy polecone są tylko raz awizowane i odbierane w sklepie wielobranżowym. Potem korespondencja jest odsyłana do placówki pocztowej w J., a następnie do nadawcy. Żeby przesyłka była awizowana powtórnie, trzeba uaktywnić usługę „doręczenie na życzenie”, której nie posiadał. Korespondencja z wypowiedzeniem przeznaczona dla pozwanej E. K. została wysłana do W. na adres: ul. (...), pod którym małżonkowie nie mieszkają od 10 lat i nigdy pozwana nie podawała go jako adresu korespondencyjnego. Pozwani podali, że dążyli do polubownego rozwiązania sporu, na co bank nie wyrażał zgody, tak jakby jednorazowa wpłata kwoty 425.000 zł była czymś oczywistym i powszechnie stosowanym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 września 2006 r. pomiędzy stroną powodową (...) Bank S.A. z siedzibą we W., a pozwanymi G. K. i E. K. została zawarta umowa kredytu hipotecznego nominowanego do (...) Nr (...). Na podstawie tej umowy strona powodowa udzieliła powodom kredytu w kwocie 328.863,57 zł, nominowanego do waluty (...), wg. kursu kupna walut dla (...) obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz. Kwota raty w złotych przeliczana miała być na (...) wg. kursu sprzedaży obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do banku. Kredyt został udzielony na okres 336 miesięcy.

dowód: umowa kredytu hipotecznego nominowanego do (...) Nr (...) z

dnia 14 września 2006 r. (k. 15)

W dniu 23 marca 2011 r. pomiędzy stronami został zawarty aneks nr (...) do umowy kredytu hipotecznego z dnia 14 września 2006 r. Na wniosek kredytobiorców dokonano refinansowania zobowiązania niewymagalnego i zobowiązania wymagalnego wynikającego z niezapłacenia rat kredytu polegającego na ustaleniu nowych warunków spłaty. Dokonano karencji (prolongaty) spłaty zobowiązania wymagalnego wynikającego z niezapłacenia rat kredytu.

dowód: aneks nr (...) z dnia 23 marca 2011 r. do umowy kredytu hipotecznego k. 236

Pozwani w związku ze wzrostem rat kredytu z kwoty 1.400 zł do kwoty 2.000 zł - 2.300 zł mieli problemy z terminową spłatą kredytu. W 2011 r. zdecydowali się na sprzedaż nieruchomości zabezpieczonej hipoteką, zawierając w tym celu umowę z biurem pośredniczącym w sprzedaży nieruchomości. Kolejne tego typu umowy zostały zawarte przez pozwanych w 2015 i 2016 r. Mimo obniżenia ceny nieruchomości brak było osób zaineresowanych transakcją.

dowód: umowy pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości k. 82

W dniu 13 maja 2015 r. strona powodowa skierowała do pozwanej E. K. ostateczne wezwanie do zapłaty, wzywając ją do zapłaty kapitału w wysokości 1.297,43 CHF, odsetek za opóźnienie 3,03 CHF, innych należności 991,35 PLN i kosztów windykacji 6.998,14 PLN. Wezwanie zostało skierowane do pozwanej na adres: (...)-(...) W. ul. (...) i po awizowaniu przesyłki w dniu 5.06.2015 r. wróciło do nadawcy.

dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 13.05.2015 r. k. 239

potwierdzenie odbioru k. 240

W dniu 15 czerwca 2015 r. strona powodowa skierowała do pozwanego G. K. ostateczne wezwanie do zapłaty, wzywając go do zapłaty kapitału w kwocie 1.426,20 CHF, odsetek za opóźnienie 3.12 CHF, innych należności 1.051,35 PLN i kosztów windykacji 7.099,67 PLN. Wezwanie zostało skierowane do pozwanego na adres (...).

dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 15 czerwca 2015 r. k. 242

W dniu 18 sierpnia 2015 r. strona powodowa skierowała do pozwanego G. K. wypowiedzenie umowy. W wypowiedzeniu tym, na dzień 18 sierpnia 2015 r. łączna kwota zobowiązania wymagalnego z tytułu umowy kredytu hipotecznego określona została na kwotę 2.294,38 CHF, 8.411,84 PLN, przy czym kapitał 1.899,85 CHF, odsetki umowne 388,33 CHF, odsetki za opóźnienie 6,20 CHF, inne należności (koszty korespondencji, prowizje, opłaty) 1.156,35 PLN, koszty windykacji 7.255,49 PLN. Wypowiedzenie umowy zostało skierowane do pozwanego G. K. na adres: (...)-(...) R. 49. Przesyłka ta była awizowana jednokrotnie, po czym w dniu 9 września 2015 r. wróciła do nadawcy. Umowa została wypowiedziana warunkowo. Pomiędzy pozwanym G. K., a pracownikiem banku (...) zostały bowiem poczynione uzgodnienia, iż jeżeli pozwani wpłacą do dnia 15 sierpnia 2015 r. kwotę 5.000 zł to umowa nie zostanie wypowiedziana. Pozwani w dniu 17 sierpnia 2015 r. wpłacili uzgodnioną kwotę, a mimo to wypowiedzenie zostało do nich skierowane przez stronę powodową.

dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 18.08.2015 r. k. 77;

potwierdzenie odbioru k. 87;

zeznanie pozwanych k. 504;

zeznanie świadka K. G. k. 410

Wypowiedzenie umowy do pozwanej E. K. zostało skierowane na adres: (...)-(...) W. ul. (...). Przesyłka ta nie została podjęta przez pozwaną i po jej awizowaniu została zwrócona do nadawcy w dniu 9 września 2015 r. Pozwana nigdy nie wskazywała adresu we W. jako adresu do korespondencji. Nieruchomość pod tym adresem małżonkowie (pozwani) zbyli umową sprzedaży z dnia 10 grudnia 2005 r. Adres ten pojawił się w umowie kredytu dlatego, że pozwana nie miała wymienionego dowodu osobistego, o czym informowała pracownika banku w momencie podpisywania umowy. Adres korespondencyjny pozwanej został określony jako (...);

dowód: umowa kredytu hipotecznego z dnia 14 września 2006 r. (k. 15)

potwierdzenie odbioru k. 88;

zeznanie pozwanych k. 504.

W dniu 9 lutego 2016 r. (...) S.A., działający w imieniu i na rzecz strony powodowej, skierował do pozwanego G. K. wezwanie do zapłaty kwoty 426.908,81 zł.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 9.02.2016 r. k. 92

Pismem z dnia 25 lutego 2016 r. pozwana E. K. poinformowała stronę powodową, iż o wypowiedzeniu umowy dowiedziała się z pisma (...) S.A. oraz zwróciła się do przesłanie kopii wypowiedzenia na adres zamieszkania, tj. (...)-(...) W. (...).

dowód: pismo pozwanej skierowane do strony powodowej z dnia 25.02.2016 r. k. 93

Strona powodowa w odpowiedzi na pismo pozwanej z dnia 25 lutego 2016 r. poinformowała pozwaną, iż wypowiedzenie umowy zostało wysłane do niej na wskazany przez nią adres: W. ul. (...), a do pozwanego na adres (...).

dowód: pismo strony powodowej z dnia 10.03.2016 r. skierowane do pozwanej k. 94

Pozwana skierowała do strony powodowej kolejne pismo z dnia 16.03.2016 r., w którym podniosła, że wypowiedzenie umowy jest bezskuteczne. Zarzuciła, że wypowiedzenie umowy nie zostało jej doręczone, a o jego fakcie dowiedziała się dopiero z pisma (...) SA. Poinformowała stronę powodową, iż wypowiedzenie umowy zostało skierowane na nieprawidłowy adres, gdyż nieruchomość we W. przy ul. (...) sprzedała 11 lat temu. Podniosła, że nie posługiwała się też tym adresem do korespondencji i prawdopodobnie przy sporządzeniu umowy kredytowej pracownik banku spisał ten adres z nieaktualnego dowodu osobistego, który był przed wymianą. Informowała, że cały czas w korespondencji z bankiem posługuje się adresem (...) i na ten adres otrzymuje z banku odpowiedzi. Podniosła także, że wypowiedzenie umowy skierowane do jej męża G. K. zostało wysłane na prawidłowy adres, tj. (...), jednakże w okresie próby doręczenia małżonkowie przebywali na urlopie i w takiej sytuacji wypowiedzenie należało wysłać ponownie. Nadmieniła, że w W. nie ma placówki pocztowej, a przesyłki polecone odbiera się w sklepie i są tylko raz awizowane. Pozwana podtrzymała wolę spłaty zadłużenia, wniosła o cofnięcie wypowiedzenia oraz o zawarcie porozumienia w kwestii ugodowego rozwiązania sprawy. Informowała, że spłata zadłużenia w całości będzie możliwa po sprzedaży nieruchomości zabezpieczonej hipoteką. Proponowała spotkanie z osobą wyznaczoną przez bank do kontaktu.

dowód: pismo pozwanej skierowane do strony powodowej z dnia 16.03.2016 r. k. 96

W odpowiedzi na pismo pozwanej, strona powodowa pismem z dnia 18.04.2016 r. poinformowała pozwaną, iż nie wyraża zgody na rozłożenie zadłużenia na raty.

dowód: pismo strony powodowej z dnia 18.04.2016 r. k. 99

Firma windykacyjna, na zlecenie strony powodowej, nadal wzywała pozwanych do spłaty zadłużenia. Oferowała konsultację na temat możliwości zawarcia ugody z bankiem.

dowód: wezwanie do zapłaty skierowane przez firmę (...) z dnia 14.06.2016 r. k.

101

pismo L. skierowane do pozwanej z dnia 13.07.2016 r. k. 104

Strona powodowa w piśmie z dnia 21.07.2016 r. nadal podtrzymywała, iż nie wyraża zgody na rozłożenie zadłużenia na raty. W kolejnym piśmie z dnia 31.08.2016 r. strona powodowa przewidywała możliwość polubownego rozwiązania sprawy ale po otrzymaniu tytułu wykonawczego.

dowód: pismo strony powodowej skierowanej do pozwanej z dnia 21.07.2016 r. k.

105;

pismo strony powodowej skierowane do pozwanej z dnia 31.08.2017 r. k.

110

W dniu 1 sierpnia 2016 r. powódka wystąpiła do Rzecznika (...) z prośbą o pomoc w rozstrzygnięciu sporu ze stroną powodową.

dowód: wniosek pozwanej z dnia 1.08.2016 r. skierowany do Rzecznika Finansów

1. 111

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Rozstrzygnięcie sporu sprowadzało się zasadniczo do merytorycznej oceny twierdzeń strony powodowej przy uwzględnieniu stanowiska pozwanych. Niewątpliwie umowa zawarta między stronami z dnia 14 września 2006 r. nr (...) jest umową o kredyt bankowy. Przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (teks jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.) stanowi, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa zawarta między stronami wszystkie te elementy zawierała, co było bezsporne. Nie była także kwestionowana okoliczność, że pozwani zawierając umowę działali jak konsumenci. Zgodnie z art. 385 ¹ k.c. niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, a kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W rozpatrywanej sprawie klauzule umowne dotyczące spreadu walutowego nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwanymi. Pozwani przed zawarciem umowy złożyli jedynie wniosek kredytowy, zatem określili jedynie warunki co do wysokości żądanej kwoty kredytu oraz co do swojej zdolności kredytowej. Sama natomiast umowa została przygotowana przez stronę powodową. Dostrzec należy, że zgodnie z powołanym wcześniej art. 385 ¹ §3 k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika aby pozwani negocjowali postanowienie umowne dotyczące spreadu walutowego. Ciężar udowodnienia, że mieli oni taką możliwość w świetle art. 385 §4 k.c. spoczywał na stornie powodowej, jednakże ciężarowi temu strona powodowa nie sprostała. Z tzw. ścieżki postępowania przy udzieleniu kredytu nie wynika aby przewidywana była możliwość negocjowania umowy w omawianym zakresie. Pozwanym zaprezentowana została oferta banku, symulacja, ocena zdolności kredytowej, złożenie niezbędnych dokumentów, przygotowanie umowy przez bank i jej podpisanie przez strony. Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest kształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Klauzula dobrych obyczajów, podobnie jak klauzula zasad współżycia społecznego, nakazuje dokonać oceny w świetle norm pozaprawnych, przy czym chodzi o normy moralne i obyczajowe, powszechnie akceptowane albo znajdujące szczególne uznanie w określonej sferze działań, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem. W stosunkach z konsumentami szczególne znaczenie mają te oceny zachowań podmiotów w świetle dobrych obyczajów, które odwołują się do takich wartości jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, zaufanie, lojalność, rzetelność i fachowość. W szczególności nieobyczajne są wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron stosunku, nierównomiernie rozkładając uprawienia i obowiązki między partnerami umowy. Właśnie brak równowagi kontraktowej jest najczęściej wskazywanym przejawem naruszenia dobrych obyczajów drogą zastosowania określonych klauzul umownych. Dyrektywa Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich z 5.04.1993 (Dz. U. UE. L. z 1993, Nr 95 poz. 29 ze zm.) w przepisie art. 3 ust. 1 stanowi, że warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczną nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Przy tym nie jest wystarczające ustalenie nierównomiernego rozkładu praw i obowiązków stron umowy (sprzeczność z dobrymi obyczajami), lecz konieczne jest stwierdzenie prawnie relewantnego znaczenia tej nierównowagi (rażące naruszenie interesów konsumenta). Należy uwzględnić nie tylko interesy o wymiarze ekonomicznym, ale inne, zasługujące na ochronę dobra konsumenta, jak jego zdrowie, czas, dezorganizacja zajęć, prywatność, poczucie godności osobistej czy satysfakcja z zawarcia umowy o określonej treści. Przelicznik wypłaty środków na rzecz pozwanych został ustalony w oparciu o kurs kupna walut ustalony przez stronę powodową (§2 umowy). Z kolei przelicznik spłaty poszczególnych rat kredytu został ustalony w oparciu o kurs sprzedaży obowiązujący w NBP (§5 pkt. 5 umowy). Takie rozróżnienie w ocenie Sądu nie ma żadnego ekonomicznego uzasadnienia i jawi się jako próba osiągnięcia dodatkowego źródła dochodu. Za zasadne należało uznać, iż klauzule umowne dotyczące spreadu walutowego zmierzają do naruszenia równorzędności stron stosunku poprzez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków miedzy partnerami umowy. Tak skonstruowany mechanizm przewalutowania kredytu prowadzi do nieuzasadnionego zwiększenia świadczenia pieniężnego po stronie pozwanej, które zostaje następnie oprocentowane. Ustalenie wysokości kredytu oraz wypłacanych kwot kredytu w oparciu o kurs kupna waluty ustalony przez bank powoduje, że kryterium to jest całkowicie nieweryfikowalne, co nie tylko uniemożliwia kredytobiorcy ustalenie wysokości jego rzeczywistego zobowiązania, ale także w jakikolwiek sposób zweryfikować zasadność zastosowanych zmian. Dlatego też w ocenie Sądu postanowienia umowne dotyczące spreadu walutowego należało uznać za niedozwolone.

Uzasadnionym okazał się również zarzut pozwanych dotyczący nieskuteczności wypowiedzenia im przez stronę powodową umowy kredytu hipotecznego z dnia 14 września 2006 r. W pierwszej kolejności dostrzec należy, iż przedmiotowa umowa została przez stronę pozwaną wypowiedziana warunkowo co jest czynnością niedopuszczalną. Treść § 10 ust. 2 łączącej strony umowy przewidywał możliwość jej wypowiedzenia przed terminem ostatecznej spłaty należności z tytułu umowy z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia w określonych przypadkach, m.in. jeżeli kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w harmonogramie spłaty pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. Nie przewidywał natomiast warunkowego wypowiedzenia umowy. W dniu 17 sierpnia 2015 r. pozwani tytułem spłaty umowy wpłacili na rzecz strony powodowej kwotę 5.000 zł. Wpłata ta miała spowodować, iż umowa nie zostanie wypowiedziana, a uzgodnienia takie pozwany poczynił z pracownikiem banku (...). Mimo, iż pozwani dokonali uzgodnionej wpłaty, strona powodowa wystosowała do nich wypowiedzenie umowy. Warunkowe wypowiedzenie umowy należało zatem uznać za niedopuszczalne, a co za tym idzie nieskuteczne względem pozwanych. Na marginesie wskazać należy, iż bezspornym w sprawie jest, iż pozwani w trakcie realizacji przedmiotu umowy mieli problemy finansowe skutkujące brakiem terminowości w spłacie kredytu. Niemniej jednak spowodowane to było także wzrostem kursu waluty, a co za tym idzie, znacznego wzrostu raty kredytowej. Z przeprowadzonego materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, a nie kwestionowanego przez strony procesu, wynika bezsprzecznie, iż pozwani nie uchylali się od spłaty zobowiązania na rzecz strony powodowej. Świadczy o tym liczna korespondencja kierowana przez pozwanych do strony powodowej, w której wielokrotnie zwracali się o rozłożenie zaległości na raty, zwracali się z prośbą o polubowne zakończenie sporu. Ponadto wpłacali różne kwoty na poczet zadłużenia. Deklarowali spłatę zadłużenia w przypadku sprzedaży nieruchomości zabezpieczonej hipoteką, która to nieruchomość zgłosili do sprzedaży do kilku biur zajmujących się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości. Pozostawali w kontakcie z firmami windykacyjnymi działającymi w imieniu strony powodowej. Strona powodowa natomiast nie zmierzała do polubownego zakończenia sporu. O nieskuteczności wypowiedzenia umowy świadczy również to, iż wypowiedzenie to nie zostało pozwanym doręczone w prawidłowy sposób. Wypowiedzenie umowy z dnia 18 sierpnia 2015 r. skierowane do pozwanego G. K. skierowane na adres jego zamieszkania, tj. (...) nie zostało dwukrotnie awizowane, co wynika z dołączonego do akt potwierdzenia odbioru (k. 87). Jednokrotne awizowanie przesyłki nie mogło skutkować przyjęciem przez stronę powodową skuteczności doręczenia. Wypowiedzenie umowy skierowane do pozwanej E. K. na adres we W. przy ul. (...) również należało uznać za nieprawidłowe. W umowie łączącej strony, co prawda widnieje ten adres jako adres zameldowania pozwanej. Niemniej jednak pozwana wskazywała adres do korespondencji, tj. R. (...). Wszelka korespondencja kierowana była do pozwanej na ten adres. Nieruchomość we W. przy ul. (...) została sprzedana w 2005 r., a zatem pozwana nie mogła wskazywać tego adresu jako adresu do korespondencji. Omówione okoliczności w ocenie Sądu świadczą o bezskuteczności wypowiedzenia przez stronę powodową umowy łączącej strony, co w połączeniu z niedopuszczalnością klauzul umownych w zakresie spreadu walutowego, skutkować miało oddaleniem powództwa w sprawie.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stroną przegrywającą jest strona powodowa, w związku z czym winna ona zwrócić pozwanym koszty procesu, na które składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie po 14.400 zł (§2 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507 z późn. zm.) oraz pozostałe koszty wykazane w spisie kosztów, co skutkowało zasądzeniem od strony powodowej na rzecz pozwanej E. K. kwoty 14.634,39 zł, a na rzecz pozwanego G. K. kwoty 14.517,30 zł – tytułem kosztów procesu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 623 ze zm.) nakazano stronie powodowej, jako przegrywającej, uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwotę 50 zł tytułem zwrotu kosztów podróży świadka.